Prolog

-Już nie śpi- powiedziała zasmucona matka .- Tylko nie chce wyjść z pokoju.

Weszłam po skrzypiących schodach, prowadzących do pokoju młodszego brata. Obróciłam zardzewiały pierścień klamki i popchnęłam  , uchylając leciutko drzwi.

-Careuleo?- zawołałam .- Mogę wejść?

Wślizgnęłam się do ciemnego pokoju.- To tylko ja.- powiedziałam

Ktoś pociągnął nosem w ciemności.

-Jesteś sama?

-Tak- szepnęłam. Zamknęłam za sobą drzwi. Były z wyrzuconego  przez morze drewna.

-Czy przysłała cię mama?- zapytał piskliwy, zachrypiały głos.

-Nie-skłamałam-  Przyszłam zobaczyć czy się dobrze czujesz.  Może jesteś głodny? Mamy ciepły chleb z piekarni.

-Nie chcę jeść.-  marudził chłopiec- Chcę dziś zostać tutaj.

-Ale nie możemy… dzisiaj dożynki.- wyszeptałam wystraszona. Jego pierwsze dożynki, pomyślałam.

Przez kolejne chwilę, nikt z nas się nie odezwał.

-Poczytaj mi.-  poprosił.- Tak jak kiedyś.

-Tu jest za  ciemno, żeby czytać. – Na oknach wisiały stare, lecz grube zasłony i w komnacie było czarno jak nocą. – Dzisiaj jednak musimy wyjść wcześniej.

-Nigdzie się nie wybieram. Chcę zostać w łóżku. Możesz mi poczytać o Podmorskim  Królestwie.

Opowieści o Podmorskim Królestwie  były ulubioną bajką  brata. Matka tak często mu je czytała, że prawie każdą historię znał na pamięć i umiał recytować słowo po słowie.

-Careul.- powiedziałam stanowczo, po zdrobnieniu.- Teraz nie mamy czasu, jak wrócimy do domu, to przeczytam ci dwie opowieści o Podmorskim Królestwie.

-Trzy- zażądał natychmiast. Jej brat, zawsze żądał więcej.

-Trzy.- zgodziłam się. Nie umiałam się z nim kłócić.-  Mogę wpuścić trochę światła?

-Nie. Bolą mnie od niego oczy.

Pomimo sprzeciwu, podeszłam do małego okna, omijając stare zabawki.

-Uchylę tylko troszkę, tylko tyle, bym mogła cię zobaczyć.

-Dobrze.- burknął i pociągnął nosem.

Odsunęłam jedną zasłonę , uwalniając promyk jasności. W snopie bladego światła widać było tańczące drobiny kurzu.  Popatrzyłam przez brudne okna. Potarłam je lekko, otwartą dłonią. W oczyszczonej plamie , ujrzałam latające mewy i zachmurzone niebo, przewidujące burzę. Fale obijały się o piaszczysty brzeg, przeganiając roześmianą parę nowożeńców. Piekło ich minęło, pomyślałam.

Kiedy się odwróciłam , zobaczyłam Careulea siedzącego na skupisku babcinych  poduszek, spoglądającego na nią. Poniżej pasa okrywał go wełniany koc, również podarowany przez naszą babcię. Powyżej był nagi. Miał bladą cerę i brązowe loczki oraz wiecznie czerwone i załzawione oczy. Urodził się chory.

-Może chcesz się wykąpać?

-Nie, boli mnie głowa.

Westchnęłam.- Careuleo, obiecuje , że nic ci się dzisiaj nie stanie. Na placu, będę stała niedaleko  i przepraszam, że nie mogę być koło ciebie i trzymać cię za rękę. Lecz pomyśl, inni chłopcy pomyśleli by, że nie jesteś silny , odważny i zdrowy.  

Chłopiec pociągnął swym małym noskiem i przez chwilę patrzył na mnie, wyczekując kontynuacji.

-Jeśli ja mogłam tam stać, przez te wszystkie lata, to ty z pewnością również.

-Mógłbym to zrobić.- zapewnił .- Ale nie chcę.- Otarł grzbietem dłoni zasmarkany nos.- Dzisiaj jest zimno i wszystko mnie boli. Zostań ze mną. Zjemy śniadanie i może dostaniemy coś słodkiego, jeżeli mama pozwoli. Będziemy  grać w gry i zabawy, spać i rozmawiać. Możesz mi też poczytać książkę.

-Poczytam. Trzy historię, tak jak obiecałam. Jednak dostaniesz je , jak wrócimy do domu.

Brakowało mi już cierpliwości. Musimy zaraz iść.

-Po dożynkach, mama zrobi nam ucztę.- Na początku muszę ją ostrzec, pomyślałam.- Będą pyszne smakołyki.-dodałam.

-A czy będą cytrynowe ciasteczka?

Careuleo uwielbiał ciasteczka cytrynowe, z piekarni i cukierni zarazem. Jak mamy trochę oszczędności, to kupujemy po kilka kawałków.

-Kupie je, jeżeli będziesz grzeczny. Jedno ciasteczko, za jednego dobrego chłopca.

-Dwa!- zapiszczał.- Chcę dwa!

-Jedno.- mruknęłam .-Jedno, albo trzy historie zmienią się w dwie.

-No dobra.- burknął  i skrzyżował ręce, na znak buntu.

Usiadłam na jego, skrzypiącym łóżku ( czy wszystko w tym domu, musi skrzypieć?!)  i pogładziłam jego miękkie włosy. Matka zawsze czesała je i strzygła gdy wymagały strzyżenia. Jednak, kiedy stan choroby chłopca się pogarszał, jej brat bał się, gdy ktoś podchodził do niego z ostrym narzędziem.  Owinęłam jeden z jego loczków wokoło palca.

-Czy teraz wstaniesz z łóżka , i pozwolisz , żebyśmy się ubrali?- zapytałam błagalnym tonem.

-Chcę jedno ciasteczko i trzy historie!

Najchętniej dałabym mu jednego klapsa i trzy policzki, jednak nie chciałam go bić. Jest strasznie słaby.

-Jak wrócimy do domu. Teraz musimy się umyć, ubrać i wyjść.

Ujęłam go za ramię i wyciągnęłam go z łóżka.

Matka czekała pod drzwiami, by odebrać jej kruchego syna.

-Dziś czuje się lepiej.- uśmiechnęłam się słabo.- Trzeba go jednak wykąpać.

Gdy chłopiec siedział w naszej ubogiej łazience, poszłam zjeść śniadanie. Cienka kromka z masłem i zaparzona herbata leżała na talerzu, przyglądając się na mnie. Jednak zanim zdążyłam co kol wiek wziąć do ust, moje uszy wypełnił ryk głośników, oznaczające nakaz natychmiastowego przybycia na Plac Sprawiedliwości.

Matka wciągnęła już czystego i ubranego Careulea do kuchni. Dałam mu mój chleb i ruszyliśmy pod ratusz.